από αέρος

Ένας μοιραίος αρουραίος των αγρών
Διάγει τον βίο αναζητών
Γεύμα, την μύτη του ερωτών!
Μα, ένας αϊτός επιτηρών
Που τον ζυγώνει, δια ελιγμών
Ήδη τον θάβει, μετά τιμών!

ενεργειακό

Κάθε μου μέρα ήταν πέτρα
Κάθε μου νύχτα ήταν λάστιχο
Την εκσφενδόνιζε λίγο πιο πέρα
Μέχρι που στόχευσε το άπειρο.

ισοπαλία

Χωρίς επιστροφές
Κυλάνε οι ζωές.
Όλο μαζί το παν

Ένα μεγάλο αν...

last entry

Ακραίο και καταληκτικό
Πρέπει  ένα ποίημα απλό
Για όσα μπορούσαν να έχουν γίνει
Μα φαντασίες έχουν μείνει.

Άλλο απ' αυτό δεν θα δοκήσει
Σ' αυτήν τη γη να ευδοκιμήσει
Που να 'χει κάτι να προσθέσει
Στης διαδρομής την άδεια θέση.

εντολοδόχοι

Κυβερνήτες οι λογιστές!
Κι οι ποιητές, εξόριστοι
Σε άλλους πλανήτες...

ψυχοσάββατο

Σ' όνειρο είδα τον παππού
Σε μια καλύβα του βουνού.
Ήταν με τον Σαράφη και τα λέγανε
Κάτι καινούργιο μαγειρεύανε!
Ξάφνου, σηκώθηκε βαρδάρης
Και νασου, πρόβαλε κι ο Άρης!
Μα, πριν προλάβω να ρωτήσω
Γιατί, στον κόσμο, να ξυπνήσω;

αντήχηση

Μπάσο νταούλι, γύφτικο
Σκοπό βαράει τσίφτικο
Αλλοτινό και γιορτινό
Σαν από αιώνες βουητό·
Και ο ζουρνάς κεντάει
Τα πέρατα, τις ρεματιές
Ψηλά, τα έλατα
Σε κάλεσμα τρανό της φύσης
Της ερημιάς, της κρύας δύσης
Εσπερινό.

st. marcus

Στις φυλακές των "άγιων" Δόγηδων
Είδα φιγούρες αγριόγιδων.
Είδα γυμνά κορίτσια
Με αρρωστημένα βίτσια
(Άρχοντες στα κελιά τους
Και σκλάβους στα δεσμά τους).
Είδα τον Μέγα Μάγιστρο
Και των ιχθύων το άγκιστρο
Στη λάσπη του βυθού
Να γνέφει του Θεού.

σ' αυτούς (που θα...)

Κι αν ζούσατε
Ακόμα λίγα χρόνια
Ποιο το όφελος;
Ποια σημασία;
Άγνωστοι, αν και
Ίσως, κάποτε, ευανάγνωστοι
Θα φυτοζωούσατε.
Κι ύστερα
(Χρόνια πολλά λησμονημένοι)
Θα μετρούσατε
Σε ανθολογίες την ανυπαρξία.

κατά μόνας

Αθέατος απ' τη φθορά του κόσμου
Επιχειρώ την επανάσταση εντός μου
(Χωρίς οδοφράγματα
Γκρεμίζω ανταλλάγματα)
Κι ο πρώτος εχθρός μου
Εγώ, μοναχός μου.

εορτολόγιον

Σ' ένα μεγάλο τραπέζι
Αραδιασμένα εδέσματα
Κρασιά και καλέσματα
Σ' όποιον περάσει
Έχουν μοιράσει!
Άντε, να 'ρθουν κι οι μάγοι
Απ' τα πέρατα...
Από άλλη διάσταση
Να φιλευτούνε
Για να ευχηθούνε
Καλήν ανάσταση!

νεκρολογία

Στις αποθήκες...
Πανό κι αγάλματα παρατημένα
Από εκθέσεις κλέουσες
Που δε μοιράστηκαν καμιάν αλήθεια
Παρά τη λάμψη και τη σύνοψη
Σταθμών καριέρας
Μακριών διαδρόμων
Και αμοιβαίων -ηχηρών φιλοφρονήσεων.

ένεκα ζωδίου

Φρενήρης βιάση
Κυκλοθυμία
Μην μας προφτάσει
Η ηλικία.

Αιώνια έφηβοι
Σε απεργία
Ζητώντας χρόνια
Την πεμπτουσία:
Της ύπαρξής μας
Της έπαρσής μας
Της ανεξέλεγκτης
Παρόρμησής μας!
Που μας τσακίζει
Και συνεχίζει...
Στης ίδιας πλάνης
Tο μετερίζι.

Νιώθουμε-κλώθουμε
Ψυχή και σώματι
Πεσόντες πάντα
Εν ονόματι...

εγκαίνια

Εκθέσεις εκκωφαντικές
Διαθέσεις κυκλοθυμικές
Και τόσο, όσο...
"Νησίδες" καλλιτεχνικές
Άναρθρες-άγονες κραυγές
Και όσο όσο...

κάτοπτρον

Δεν είμαι ποιητής.
Είμαι εκποιητής ονείρων
Κι ελπίδων γητευτής...

σεπτέμβρης

Αυτό είναι φύσημα αέρα
Το ακούω απ' το παράθυρό μου.
Κιόλας, είναι φευγάτη η μέρα
Κιόλας, ακούω το φευγιό μου.

υπόσχεση

Λίγο πριν ξαπλώσει κουρασμένη
'Ερχονται στο νου
Όλα αυτά που ανέβαλε
Όσα επανέλαβε
Κι είναι μια εκδίκηση κρυμμένη
Του εαυτού.

ελένη

Όταν δεν θα υπάρχουμε
Συντροφιά μας θα 'χουμε
Κείνους που χαθήκαμε
Και ξαναβρεθήκαμε.

Ράβαμε, κεντούσαμε
Τόσα, όταν ζούσαμε!

για ένα χέρι

Τα φώτα στολίζουν τη θλίψη μας.
Πρόσκαιρη νότα
Φευγάτη νότα...
Απ' το ανοιχτό παράθυρο
Ως τον απέναντι δρόμο.
Έπρεπε πια να είχαμε μάθει
Αλλά δεν μάθαμε!
Υπό το βάρος του παράμεσου
Το τελευταίο άσπρο πλήκτρο...

σε πείσμα

Όσο σφυρίζουν τα τραγούδια της ζωής
Τόσο γκρεμίζουν τα μνημεία της σιωπής
Κι οι ταξιδιώτες: Σάντσοι ή Κιχώτες
Συνεχίζουν...

εποχή

Η απλότητα των συνειρμών
Η ομορφιά της
Που απ' τα χείλη των γκρεμών
Πετάει μακριά της
Είναι το επιστέγασμα των χρόνων
Του ανθρώπου, των πραμάτων
Και των πόνων
Των εραστών που σφράγισε
Και πάει...

καλέμι (ή καλέ μη)

Η ωριμότητα του στίχου
Ακέρια στέκει ή στο περίπου;
Κατακτημένη πέρα ως πέρα
Μπασμένη ή μωρά παρθένα;

Αυτό το ερώτημα μας τρώει
Μας σιγοκαίει ξερούς στη χλόη
Φωλιάζει εντός μια αμφιβολία:
Τεχνούργημα ή φλυαρία;

νάνα

Νάνα μου, αστέρι χρυσό

Ολοφώτιστο, ζεστό πρωινό

Με γαλάζια πουλιά και τραγούδια

Νάνα, με τα κουκλιά και τα αρκούδια

Και την καρό σου την ποδιά!

Γλυκό μου, ροδαλό αστέρι

Δώσε μου το απαλό σου χέρι

Στις χούφτες μου να το φιλώ

Να το ζεσταίνω στην καρδιά!

μπλακ-τζακ

Το φεστιβάλ έλαβε χώρα
Πάνω στην ώρα.
Κρίσιμο όριο ηλικίας, οι χρόνοι μου
Αρύθμιστα φώτα πορείας.
(Συν ένας, καίγεσαι!)
Τούτου δοθήναι
Πάντοτε εκτός και γενικώς
Επί τα αυτά εκπρόθεσμος.
Ας είναι...

το δένδρο της γης

Η ψυχή μαυρίζει ως τα έγκατα
Ενώ ο ήλιος θάλλει...
Καλικαντζάροι έχουνε βάλει
Σε γυάλα τη γιορτή.

Τα εκατομμύρια μάτια τους σαρώνουν!
Πλέον φυτρώνουν, ως και στην πλάτη.